Τι εννοεί κάποιος άμα λαλεί "εν να πάω έσσω μου"; εννοεί πως εννα πάω στο χώρο μου, εννα έβρω ζεστασιά, εννά πάω να έβρω την ηρεμία μου, πάω να ησυχάσω..
Πριν 4 χρόνια είπα να φίω που το χωρκό, ντάξει ήταν μόνο 30 λεπτά που την Λευκωσία, αλλά λόγω νυχτερινών σπουδών και φούλ-τάιμ δουλειάς καθημερινά, είπα να έρτω Λευκωσία. Ε, εμυάλινα θέμας, ήντα μπου να κάμνω έσσο; να ανεξαρτητοποιηθώ λλίο.
Εγύρεψα να αγοράσω διαμέρισμα.
Έπιαννες πριν 4 χρόνια ένα διαρούι, μία καθωσπρεπέστατη τρύπα 75-80 τετραγωνικά με μίνιμουμ 72-73χιλιάδες λίρες + ΦΠΑ σε μη κεντρικές περιοχές, μιλώ για περιοχές Αγλαντζιά, Παλουριώτισα. Υπόψη πως για να σου κάμουν οι τράπεζες δάνειο θα πρέπει να έσχιεις το 20% του δανείου στο σχέρι και να το σπονσάρεις εσύ για να σε δει ο τραπεζίτης με χαμόγελο.
Το 10% του 15% του ΦΠΑ πιάνεις το πίσω γιατί δηλώνεις ότι εν η πρώτη σου μόνιμη κατοικία και γι' αυτό βοηθά σε η κυβέρνηση.
Εννοείτε πώς το να είσαι 23 χρονών και να μπεις δάνειο 90 χιλιάδων για τα επόμενα τρακόσια πενήντα χρόνια της ζωής σου εν συζητιέται, ιδίως άμα οι γέροι σου εν βαστούν να σε βοηθήσουν και εννα προσπαθήσεις να μπεις που μόνος σου στα μπουντρούμια των τραπεζικών διυλιστηρίων.
Εν πα' να κόψεις τα τσιάρα, ποτά, φαγιά, ξενύχτια, έξω, μέσα, φίλους και εχθρούς, να κυκλοφοράς με ποδήλατο, να φορείς μεταχειρισμένα ρούχα, η δόση των 450-500 λιρών των μήνα εν φκέννει.
Γι' αυτό οι παραπάνω καταλήγουν στο ενοίκιο. Διάς 250λίρες μίνιμουμ για ένα μονάρι τζιαί κουτσοπερνάς ώσπου να κάτσει το joker. Ή βρίσκεις τζιαι συγκατοικείς.
Μια κοπελλούα, φοιτήτρια του πανεπιστημίου Κύπρου που ενοικίασε πριν κανένα χρόνο στην πολυκατοικία που νοικιάζω, πιερώνει για στούντιο διαμέρισμα 270λίρες τον μήνα. Κανονική ληστεία για τον γονιό που θέλει να σπουδάσει το βλαστάρη του!
Η απορία μου εμένα είναι, ντάξει εμείς, ελεύθεροι, τζιαι γυρεύκουμε να μείνουμε, τζιαι πατάσσουμε τες λίρες μας στο ενοίκιο τζιαι κουτσοπερνούμε. Το πρόβλημα έννε σε εμάς. Το πρόβλημα είναι στα νεαρά ζευγάρια, τί εννα κάμουν τζίνοι; Που εννα μείνουν; Έννα καταχρεωθούν να πιάσουν ένα τεράστιο δάνειο για να πιάσουν ένα δυάρι των 80 τετραγωνικών. Άτε τζιαι πιάσουν το δυάρι, αν κάμουν το ένα δωμάτιο γραφείο τζιαι το άλλο υπνοδωμάτιο, πες εννα κάμουν τζιαι ένα μωρό, τζίνο το μωρό που εννα μείνει; Άτε τζιαι στριμώξουν τζιαι το μωρό σε καμιάν γωνιά, απαγορεύεται ρητώς να μεγαλώσει, εν θα τον φορεί. Φυσικά για 2ο μωρό δε γίνεται συζήτηση.
Τώρα (πριν 5-6 μήνες που γύρεψα) τα δυάρκα εν μίνιμουμ 85 χιλιάδες λίρες +ΦΠΑ τα 80 τετραγωνικά μάξιμουμ, τζιαί ο χώρος παίζετε στην διαρρύθμιση. Αν θέλεις παραπάνω χώρο... εν θέλεις παραπάνω χώρο! Αν θέλεις παραπάνω χώρο, πάεις στες 130-140χιλιάδες λίρες.
Μετά γίνονται παράπονα για την υπογεννητικότητα που μαστίζει τον κόσμο.
Ε άμα ο κόσμος δουλεύκει μια ζωή για να πιερώνει τα δάνεια που θα του προσφέρουν μια στέγη πάνω στη κελλέ του, που ανέσεις για μωρά;
Μια καλή λύση σε τούτο ούλλο το πρόβλημα είναι να αγοράσεις για να μείνεις 2-3 χρόνια και μετά να το πουλήσεις τζιαί να φροντίσεις η τράπεζα να μεν σου βάλει "πέναλτι" λόγω της στιγμιαίας αποπληρωμής. Με τούτην την πώληση αποσκοπείς (αν είσαι τυχερός) να φκάλεις κανένα 15χίλιαρο-20χίλιαρο λίρες, θα φορολογηθείς φυσικά κανονικότατα από το κράτος για την μεγάλη σου πώληση και μετά θα σου μείνει με ένα budget το οποίο μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να αγοράσεις κάτι μεγαλύτερο, και φυσικά ακριβέστερο. Άρα που ήσουν; Πούποτε, πάλε θα χρωστάς μια μεγάλη αναλογία των μαλλιών της τζεφαλής σου.
Ώσπου περνούν τα χρόνια οι τιμές παν πάνω.
Τζιαι όσοι μιλούν για λύση τζιαί ξέρω γω... μακάρι να βρεθεί λύση αλλά εγώ προσωπικά νομίζω εννά τους πάρει τζιαιρό ακόμα ώσπου να βρεθεί κάποια λύση τζιαι να πέσουν οι τιμές. Επίσης εν νομίζω ο κόσμος να σταματήσει να αγοράζει. Θα είναι μεν λίο πιο συγκρατημένοι αλλά θα συνεχίσουν να αγοράζουν. Ο κόσμος έσχιει ανάγκη της στέγης. Θέλει ένα τόπο να μείνει, είτε με ενοίκιο, είτε με χρέος.
Κάπου σε τούτο το θέμα ύβραν πάτημα τζιαι τα ημισκούμπρια τζιαι εγράψαν ένα τραούδιν:
Πριν 4 χρόνια είπα να φίω που το χωρκό, ντάξει ήταν μόνο 30 λεπτά που την Λευκωσία, αλλά λόγω νυχτερινών σπουδών και φούλ-τάιμ δουλειάς καθημερινά, είπα να έρτω Λευκωσία. Ε, εμυάλινα θέμας, ήντα μπου να κάμνω έσσο; να ανεξαρτητοποιηθώ λλίο.
Εγύρεψα να αγοράσω διαμέρισμα.
Έπιαννες πριν 4 χρόνια ένα διαρούι, μία καθωσπρεπέστατη τρύπα 75-80 τετραγωνικά με μίνιμουμ 72-73χιλιάδες λίρες + ΦΠΑ σε μη κεντρικές περιοχές, μιλώ για περιοχές Αγλαντζιά, Παλουριώτισα. Υπόψη πως για να σου κάμουν οι τράπεζες δάνειο θα πρέπει να έσχιεις το 20% του δανείου στο σχέρι και να το σπονσάρεις εσύ για να σε δει ο τραπεζίτης με χαμόγελο.
Το 10% του 15% του ΦΠΑ πιάνεις το πίσω γιατί δηλώνεις ότι εν η πρώτη σου μόνιμη κατοικία και γι' αυτό βοηθά σε η κυβέρνηση.
Εννοείτε πώς το να είσαι 23 χρονών και να μπεις δάνειο 90 χιλιάδων για τα επόμενα τρακόσια πενήντα χρόνια της ζωής σου εν συζητιέται, ιδίως άμα οι γέροι σου εν βαστούν να σε βοηθήσουν και εννα προσπαθήσεις να μπεις που μόνος σου στα μπουντρούμια των τραπεζικών διυλιστηρίων.
Εν πα' να κόψεις τα τσιάρα, ποτά, φαγιά, ξενύχτια, έξω, μέσα, φίλους και εχθρούς, να κυκλοφοράς με ποδήλατο, να φορείς μεταχειρισμένα ρούχα, η δόση των 450-500 λιρών των μήνα εν φκέννει.
Γι' αυτό οι παραπάνω καταλήγουν στο ενοίκιο. Διάς 250λίρες μίνιμουμ για ένα μονάρι τζιαί κουτσοπερνάς ώσπου να κάτσει το joker. Ή βρίσκεις τζιαι συγκατοικείς.
Μια κοπελλούα, φοιτήτρια του πανεπιστημίου Κύπρου που ενοικίασε πριν κανένα χρόνο στην πολυκατοικία που νοικιάζω, πιερώνει για στούντιο διαμέρισμα 270λίρες τον μήνα. Κανονική ληστεία για τον γονιό που θέλει να σπουδάσει το βλαστάρη του!
Η απορία μου εμένα είναι, ντάξει εμείς, ελεύθεροι, τζιαι γυρεύκουμε να μείνουμε, τζιαι πατάσσουμε τες λίρες μας στο ενοίκιο τζιαι κουτσοπερνούμε. Το πρόβλημα έννε σε εμάς. Το πρόβλημα είναι στα νεαρά ζευγάρια, τί εννα κάμουν τζίνοι; Που εννα μείνουν; Έννα καταχρεωθούν να πιάσουν ένα τεράστιο δάνειο για να πιάσουν ένα δυάρι των 80 τετραγωνικών. Άτε τζιαι πιάσουν το δυάρι, αν κάμουν το ένα δωμάτιο γραφείο τζιαι το άλλο υπνοδωμάτιο, πες εννα κάμουν τζιαι ένα μωρό, τζίνο το μωρό που εννα μείνει; Άτε τζιαι στριμώξουν τζιαι το μωρό σε καμιάν γωνιά, απαγορεύεται ρητώς να μεγαλώσει, εν θα τον φορεί. Φυσικά για 2ο μωρό δε γίνεται συζήτηση.
Τώρα (πριν 5-6 μήνες που γύρεψα) τα δυάρκα εν μίνιμουμ 85 χιλιάδες λίρες +ΦΠΑ τα 80 τετραγωνικά μάξιμουμ, τζιαί ο χώρος παίζετε στην διαρρύθμιση. Αν θέλεις παραπάνω χώρο... εν θέλεις παραπάνω χώρο! Αν θέλεις παραπάνω χώρο, πάεις στες 130-140χιλιάδες λίρες.
Μετά γίνονται παράπονα για την υπογεννητικότητα που μαστίζει τον κόσμο.
Ε άμα ο κόσμος δουλεύκει μια ζωή για να πιερώνει τα δάνεια που θα του προσφέρουν μια στέγη πάνω στη κελλέ του, που ανέσεις για μωρά;
Μια καλή λύση σε τούτο ούλλο το πρόβλημα είναι να αγοράσεις για να μείνεις 2-3 χρόνια και μετά να το πουλήσεις τζιαί να φροντίσεις η τράπεζα να μεν σου βάλει "πέναλτι" λόγω της στιγμιαίας αποπληρωμής. Με τούτην την πώληση αποσκοπείς (αν είσαι τυχερός) να φκάλεις κανένα 15χίλιαρο-20χίλιαρο λίρες, θα φορολογηθείς φυσικά κανονικότατα από το κράτος για την μεγάλη σου πώληση και μετά θα σου μείνει με ένα budget το οποίο μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να αγοράσεις κάτι μεγαλύτερο, και φυσικά ακριβέστερο. Άρα που ήσουν; Πούποτε, πάλε θα χρωστάς μια μεγάλη αναλογία των μαλλιών της τζεφαλής σου.
Ώσπου περνούν τα χρόνια οι τιμές παν πάνω.
Τζιαι όσοι μιλούν για λύση τζιαί ξέρω γω... μακάρι να βρεθεί λύση αλλά εγώ προσωπικά νομίζω εννά τους πάρει τζιαιρό ακόμα ώσπου να βρεθεί κάποια λύση τζιαι να πέσουν οι τιμές. Επίσης εν νομίζω ο κόσμος να σταματήσει να αγοράζει. Θα είναι μεν λίο πιο συγκρατημένοι αλλά θα συνεχίσουν να αγοράζουν. Ο κόσμος έσχιει ανάγκη της στέγης. Θέλει ένα τόπο να μείνει, είτε με ενοίκιο, είτε με χρέος.
Κάπου σε τούτο το θέμα ύβραν πάτημα τζιαι τα ημισκούμπρια τζιαι εγράψαν ένα τραούδιν:
"...
700, 800, 900 ευρώ
τα νοίκια φιλαράκο έχουν φτάσει στο Θεό
και λες κορόιδο είμαι ή μήπως τα 'χω χάσει
να μένω με το ζόρι, σ' ένα λεβητοστάσι;
Θα τα σκάω κάθε μήνα, στο δικό μου το τσιφλίκι
και παίρνεις την απόφαση να φύγεις απ' το νοίκι
στη μπάντα έχεις δέκα χιλιάρικα ευρώ
και ξεκινάς, χα χα χα, με τούτο το ποσό
υπολογίζεις δόση 600 ευρώ
και λες με δυο μισθούς μάλλον είναι βατό
χαμογελάς και λες, επιτέλους θα επιλέξω
και βρίσκεσαι για δάνειο στη τράπεζα απ' έξω
και μπαίνεις με το ύφος, ασύλληπτου λεφτά
και σε δέκα λεπτά, χάνεις κάθε τσαμπουκά
επιτόκια σταθερά, επιτόκια κυμαινόμενα
ένα μήνα δεν πληρώνεις, σου παίρνουν και τη γκόμενα
και η δόση που υπολόγιζες, στα μέτρα σου να φέρεις
χα... καλό, τ' άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;
..."
(στίχοι: Δ. Μετζέλος / Μιθριδάτης - "Ψάξε, τρέξε να βρεις σπίτι")
Μερικές φορές σκέφτομαι αλόγιστα, κάποιες άλλες ανακαλύπτω πως μπορεί να έχω για φυλακτό μου μια κρυφή προσευχή…
FF.C – Κρυφή προσευχή
Μαρία Ρίζου (τραγούδι):
Μα κάπου στο βάθος βλέπεις ένα φως,
ρωτάς γιατί, ο δρόμος κλειστός
πίσω το τέρμα, μπροστά ο γκρεμός
γι’ αυτό διαλέγω να ζήσω εκτός.
Τι έχει γίνει ο κόσμος ψυχρός,
περνάνε οι μέρες αλλάζει ο καιρός,
και μέσα στα ίσως να ψάχνω το πώς
και η χαρά μου να ζει προσεχώς.
Τόσα χρόνια χαμένο παιχνίδι στη σκακιέρα τους πιόνια,
τόσα χρόνια περιμένω τον ήλιο να λιώσει τα χιόνια,
τόσα χρόνια ταγμένοι στο σήμερα στο τότε στο τώρα,
τόσα χρόνια να κλαίει η γη το χαμένο της χρώμα…
Εγώ είμαι στο αλλού που έχει πια χαθεί,
διαλέγω το τέλος να κάνω αρχή
θυμάμαι φωνές που γίναν σιωπή
θυμάμαι τα λόγια που άνοιγαν πληγή.
Που είναι τα όνειρα που να χουν κρυφτεί
που είναι η ελπίδα χαμένη και αυτή,
που είναι το γέλιο που είναι η ζωή,
σκόρπιες λέξεις, Κρυφή προσευχή…
Κώστας Κουρμένταλας (rap):
Στο ταξίδι της ζωής μου πάντα μόνος ναυπηγός
μ' ένα σκαρί σημαδεμένο, σταυρωμένος σαν Χριστός
πληγές αγκάθια από τα λάθη που είναι πάνω μου καρφιά
στην τελευταία προσευχή στρέφω το βλέμμα μου ψηλά
ξέρω καλά πικρό ποτήρι πως θα πρέπει να πιώ
δοκιμασίες μιας ζωής, θα φτιάχνουν πάνω μου σταυρό
και στο βάθος του μυαλού μου χαραγμένη μια ευχή
να' χω πάντα φυλαχτό μου μια κρυφή προσευχή...