Μασκαραλίκια..

Όταν εγίνηκα 18 επαρατήρησα ότι άρκεψα τζιαι εν κρατώ πράματα μέσα μου.. ηδικά αμα εν μαλακίες τζιαι μασκαραλίκια.. λαλώ τα τζιαι μαλλόνω με διάφορους.
Αμα εν αθρώποι της ηλικίας σου τζιαι πείς δκυο-τρείς κουβέντες παραπάνω τζιαι κατσουφκιάσετε, μετα που λλίο είσαστε πάλε παρέες τζιαι μιλάτε πάλε για γενέτζιες, τζιαι αννοίεις τζιαί δεύτερη μπύρα τζιαί βάλλεις τζ' αλλο ένα καρβουνούι πα' στο ναργιλέ τζιαι ένεσχιει πρόβλημα.. αλόπως.

Οι μυάλοι αθρώποι, παλλιάς κελλές, μυαλομένη να ακούουν τζιαι να τους διατάσσουν τζιαι να κρύφουν, αμά ακούσουν καμιά κουβέντα διαφορετική που τζίνην που περιμένουν, τότε φκαίνεις τους άσχημα τζιαι εν δίσκολο να κατεβούν οι λέξεις που το τύμπανο του φκιού τζιαι να τες θκιακλήσει ο εγκέφαλος. Πολλοί που τούτους εμεγαλώσαν με την εκλησσιά, εννοώ με την ρουτίνα του "πίστευε και μή ερεύνα", με το έτσι ένει/έτσι πρέπει, με τες παροπίδες, με το «ένιξέρω το γιατί αλλά έννε σωστό».
Που την άλλη, έσχιει που εμεγαλώσαν τζιαι με το κουτσομπολιό που τους επιτρέπει να νεκατώνουνται στην ζωή του καθενού. Μία άσεμνη κώλοσυνήθεια που πάεις της κόντρα μεν, εν θέλεις να έσχιεις σχέση μαζί της/μαζί τους, είσαι αλλού, αλλα σε κάποια φάση τσακράς, τζιαί αν σου φύει τζιαί φέρεις την στην επιφάνεια τζιαί φατσιήσεις την στα μούτρα τους, τότε εν σάννα τζιαί μεταβάλλεις εντός τους το ρυθμό του κόσμου.
Το γνώθεις εαυτόν εν' που τες μεγαλύτερες αρετές, πρώτα πρέπει να το έσχιει ο γονιός τζιαί μετά να το μεταδώσει στα παιθκιά του, όι να τους παροτρήνει στα πιό πάνω. Μπορεί ο γονιός να μεν το έσχει, αλλά να το αναγνωρίζει ότι εν λάθος, τζιαί να προσπαθήσει να το θρέψει στα κοπελλούθκια του.. πάλε γίνεται.
Σε τέθκιού είδους, κομφούζια προτιμώ να απέχω, φέφκω, εν θέλω να έχω σχέση με κανένα τους.. Μερικές φορές όμως εν μπορώ να κρατήσω το στόμα μου κλειστό τζιαι τούτο εν λάθος, κρύψε ρε μαλάκα, φύε τζιαι μέν σε κόφτει, αλλά εν μπορώ, τσακρώ, αννοίω τον βόθρό τζιαι όποιος τζιάς ένει ας τον φάν τα σκατά.
Αμα όμως εν συγγενής σου τι γίνετε; Στεναχωρκούμε αλλά έσπασα, την μαγκοσήνη του νού τζιαί το show, τζιαί το χώσημο που πίσω που το δαχτύλιν εν το χωνεύκω.
Που πάεις;
Αφού σε ξέρουμε ούλλοι.. Ούλλοι!
Χώθου που πίσω που σχιηρώτερους σου, φένεσαι πάλε!
Εγιώ θορώ σε! Εγιώ είμαι μακριά που την οικογένεια, εν θέλω να έχω πολλή σχέση με μακρινούς θείους, θείες, ηδικά αμά η γλώσα τους κωλοσύρνετε συνέχεια γυρώ που την στράτα μου. Τζιαί ο λόγος εν ότι δυσκολεύκουμε να κλείσω το στόμα μου. Αμα θορώ ή ακούω μασκαραλίκια εν μπορώ, νευριάζω. Αφού καταφέρνω τζιαι αναγνωρίζω ούλλα τα σκατά που έχετε βάψει με make-up, τζιαί μυρίζω ούλλες τες βρομιές που έραντίσετε με ακριβές κολώνιες. Έννα μιλήσετε για εμένα, ή εννα μου χωστείτε; Ναί ούλλοι εκάμαμε λάθη, έκαμα τζιαί εγώ, πολλά, αλλά ο εγωισμός άφηκεν τα να μου φατσιήσουν, να πάθω, να μάθω, να ωριμάσω, να στροθώ, εντζιε φκάλλω τον εαυτό μου πόξω που το κάδρό.
Θέλω όμως να είμαι αλλού, ήσυχος, ήρεμος. Θέλετε να σας βοηθήσω; Καλώ, να σας βοηθήσω, στα πάντα, πέτε μου τί θέλετε, εγώ έννα βοηθήσω, αλλά να ξέρετε πως εγώ εν έκαμα τίποτε σε κανένα σας, ούτε θέλω να έχω σχέση με τες μαλακίες σας, αφήστε με ήσυχο, εν με κόφτει αν εφκήκα πρώτος, μεν μου το ξαναπείτε, εν με κόφτει, άφησε με ήσυχο! ΤΩΡΑ!