Παρατηρώ συνέχεια ότι μέρα με τη μέρα λλιοστέφκουν οι αθρώποι που μπορείς να έβρεις να μιλήσεις, να κόψεις 2 κουβέντες, να τον ακούσεις τζιαί να σε ακούσει.
Βρίσκεις ένα γνωστό σου που μπορεί να έσχιει χρόνια να τον δεις τζιαί ρωτά να μάθει για λλόου σου, τι κάμνεις, αν είσαι καλά. Ξεκινάς να του μιλάς τζιαί θωρεί γυρό γυρό, μπορεί να σε διακόπτει ακόμα τζιαι άμα ξεκινήσεις τη κουβέντα, εν ακούει τι του λαλείς απλά σούζει την κκελλέ του...
Βρίσκεις άλλο τζιαί σαν μιλάτε διακόπτει σε, αλλάσει κουβέντα, λαλεί το δικό του. εν τον κόφτει, αλλά ρωτά σε να του πεις, τζιαί πάλε το ίδιο.
Τι ρωτάς για λλόου μου αφού εν σε κόφτει; Μαζεύκεις πόντους όπως τα τσιεκ-ινς στο κινητό;
Νιώθω σαν να τζιαί ξέρεις τι έννα πω πριν να ανοίξω το στόμα μου, εγιεμώσαμε ξερόλες.
Σε συζητήσεις που μου συμπεριφέρουνται έτσι προσπαθώ να κρύφω να απομακρύνουμε τζιαί μετά σκέφτουμε πως τούτη η αρρώστια έφαντον τζιαι τούτον.
Έπια τον εαυτό μου να συμπεριφέρεται έτσι μερικές φορές, άθελα μου, εμετάνιωσα το, εν άσχιημο πράμα. Προσπαθώ να μεν διακόπτω τον άλλο αμα μου μιλά, ονομάζετε σεβασμός, άιστο πλάσμα να πει ήντα μπου θέλει να πει τζιαι μετά πε τζιαι το δικό σου. Κάμε λλίη αυτοκριτική να έβρεις τα λάθη σου.
Εψές στη τηλεόραση η δημοσιογράφος εμίλαν με ένα πολιτικό, εδιάκοπτε τον συνέχεια, εν τον άφηνε να μιλήσει, στο τέλος λαλεί της, έφκαλες με στον αέρα για να ακούσεις τες απόψεις μου, ε άκου.
Το να δουλεύκει το φτί σου τζιαι ήχοι να φακκούν πάνω στο τύμπανο σου εν πολλά διαφορετικό που το να ακούσεις. "Hearing is very different than listening" που λαλεί δαμέ τζιαι δαμέ. Έσχιει τζιαι κάποιες απόψεις που λαλούν, όσο πιο πολλές γνώσεις έσχιεις τόσο πιο δύσκολο σου είναι να ακούσεις τον άλλο, που εν λογικό ως ένα βαθμό γιατί αγνοείς τον άλλο αμα εσύ ξέρεις ή νομίζεις πως ξέρεις παραπάνω. Αλλά να σέβεσε τον άλλο για να σε σέβετε τζιαι τζιήνος, σε κάθε συζήτηση μπορείς να κερδίσεις κάτι, έστω τζιαι λλίο, δόκε λλίη σημασία.
Εν το άγχος; το στρες; οι γλήοροι ρυθμοί που ζούμε που προκαλούν τούτη τη συμπεριφορά; εν ούλλα μαζί; εν ηξέρω, αλλά για εμένα εν αρρώστια που μας τρώει..
Share On
Πόσο δίκαιο έσhεις α! Κι εγώ έπιασα τον εαυτό μου να το κάμνει τζιαι ενευρίασα! Εν μεταδοτικό αλόπως! Πάντως νομίζω ότι έννεν το στρες που φταίει ούτε οι γλήοροι ρυθμοί. Απλώς εν μας κόφτει για τους άλλους. Εγίναμε ατομικιστές, αποξενωμένοι που τους άλλους. Θεωρούμε το χάσιμο χρόνου τζιαι φαιάς ουσίας ακόμα τζιαι το να ακούσουμε τον άλλο!
ΑπάντησηΔιαγραφή