Είμαστε που τους λαούς που μαχούμαστε τζιαι πασκίζουμε να ανακαλύψουμε την τασχιηνόπιτα.
Εν πολλά δύσκολη δουλειά, θέλει προσοχή, συγκέντρωση, αυτοπεποίθηση αλλά πάνω από όλα χρειάζεται να έσχιεις το γνώθεις ευατόν. Οι «ηγέτες» μας εν έχουν τίποτε που τούτα τζιαι ο κυπραίος πολίτης που πάντα ξέρει τα ούλλα, μεινήσκει εκτεθημένος και ως αποτέλεσμα στο τέλος κρούζουμεν την.


Εν γίνεται να θέλεις να κάμεις κάτι που οι άλλοι εκάμαν το δεκάδες χρόνια πριν που σένα, τζιαι δουλέφκει μια χαρά, ύβραν τα προβλήματα του, εσάσαν τα κάπως εντ ιτ φάκκιγκ γουέρκς, τζιαι εσύ στην Κύπρο να λαλείς έν έσχιει λύση τούτο το πρόβλημα.

Εν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν υιοθετούμε κάποια ξένα συστήματα για να μας λύσουν τα προβλήματα που μας βασανίζουν χρόνια. Ας πιάσουμε για παράδειγμα το πολυσυζητημένο θέμα της βίας στα γήπεδα. Πίεννε Αγγλία, πίεννε Γερμανία, Ισπανία τζιαι πες μου πού αλλού συμβαίνει ότι συμβαίνει στα δικά μας γήπεδα; Ή έξω που τα γήπεδα; Οι λύσεις εν γνωστές και ξέρουν τες ούλλοι. Στα γήπεδα να μπαίνουμε με ταυτότητα, να έσχιει ο καθένας τη θέση του, να ισχύσουν οι κάμερες, όποιος κάμει μαλακία να τρώει ένα γερό πρόστιμο τζιαι φυλάκιση, πρέπει να σφίξουν οι κώλοι.
Τζίνο που τους απασχολεί όμως είναι πως αν ισχύσουν κάποια αυστηρά μέτρα που ισχύουν σε άλλες χώρες θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να γίνουντε αυτόματες εξαιρέσεις για τους συγγενείς των συγγενών και των γνωστών των σεβαστών αξιωματούχων. Θα έχουν σοβαρό πρόλημα αν εκτεθούν οι υψηλά ιστάμενοι.

Όπου γυρίσεις τούτες τες μέρες, σε όποια παρέα τζιαι να βρεθείς ακούεις συζητήσεις για τες λύσεις. Άμμα γινει κάτι κακό αμέσως αρκέφκουμε και γυρεύκουμε λύσεις σαμπώς τζιαι είμαστε μόνοι μας τζιαί γυρεύκουμε σωτηρία. Μετά ξιαννούμαστε τζιαί βαρκούμαστε, όσπου να ξαναγίνει κάτι για να μας ταράξει τζιαι να ξαναρκέψουμε να συζητούμε.

Μια ζωή στη Κύπρο συζητούμε για μια λύση γαμώτο, αλλά ποτέ μας εν θέλουμε να αλλάξουμε την νοοτροπία μας.